Vragen en antwoorden

Over de vraag of en in hoeverre kantoorgebouwen of werkplaatsen beschermd moesten worden tegen stankhinder van veehouderijen, onder de voormalige Richtlijn 1996, is indertijd de nodige jurisprudentie verschenen.

Het beoordelingskader voor stankhinder van veehouderijen bestond vroeger uit een aantal onderdelen van de Richtlijn 1996, een aantal onderdelen van de Brochure 1985 en uit een aantal andere inzichten van ‘buiten’ de Brochure 1985 en Richtlijn 1996. Het destijds geldende toetsingskader wordt per onderdeel weergegeven.

Indien een bedrijfswoning werd afgesplitst van de eigen stallen werd de burgerwoning die daardoor ontstond niet beschermd tegen stank van de voormalige eigen stallen. Voorwaarde was wel dat er geen aanmerkelijke uitbreiding plaatsvond. Vond die wel plaats dan was bepalend of de uitbreiding voorzienbaar was. Indien na splitsing de bewoners van de (voormalige) bedrijfswoning dezelfde bleven, dan was er geen sprake van functieverandering. De woning bleef dan aangemerkt als bedrijfswoning.

Als op een bedrijf zowel dieren waarvoor omrekeningsfactoren waren vastgesteld als dieren waarvoor vaste afstanden golden, werden gehouden, moesten twee afzonderlijke stankbeoordelingen plaatsvinden. Als in beide situaties de afstand voldoende was, kon een uitbreiding in principe worden vergund. Als de afstand te kort was, dan was uitbreiding moeilijker; omwisseling van dieren waarvoor omrekeningsfactoren waren vastgesteld in dieren waarvoor vaste afstanden golden (en omgekeerd) was niet mogelijk.

Verandering van functie (van bedrijfswoning naar burgerwoning) leidde niet zonder meer tot verandering van beschermingscategorie. Wanneer echter functieverandering lang geleden had plaatsgevonden, dan was het feitelijk gebruik weer bepalend voor de beschermingscategorie. Waar dit omslagpunt lag, bleek niet duidelijk uit de jurisprudentie.

Categorie III object.
In de directe omgeving van het bedrijf is/zijn gelegen: een enkele niet-agrarische bebouwing in het buitengebied.

Hierover is jurisprudentie verschenen.

In een niet ontoelaatbaar overbelaste situatie mochten vergunde rechten (mve) niet aangetast worden bij vergunningverlening. Opvulling was in beginsel mogelijk.

Wonen of langdurig verblijf dat daaraan gelijk gesteld kon worden, werd beschermd tegen stankhinder onder de voormalige Richtlijn Veehouderij en Stankhinder 1996.

De wijze van afstandsmeten uit de Richtlijn 1996  is geaccepteerd. Dit betekent dat door verplaatsing van het emissiepunt de belasting op gevoelige objecten verminderd kan worden zonder dat er iets in de stankemissie (mve)  verandert. Uit jurisprudentie van de Afdeling blijkt dat het bevoegd gezag aan de vergunning ook de voorwaarde kan verbinden dat een emissiepunt, ter vermindering van de belasting op gevoelige objecten, verplaatst wordt.