Stank Richtlijn 1996 en Brochure 1985

Voorheen golden stankrichtlijnen en de Wet stankemissies veehouderijen.

Het beoordelingskader voor stankhinder van veehouderijen bestond vroeger uit een aantal onderdelen van de Richtlijn 1996, een aantal onderdelen van de Brochure 1985 en uit een aantal andere inzichten van ‘buiten’ de Brochure 1985 en Richtlijn 1996. Het destijds geldende toetsingskader wordt per onderdeel weergegeven.

De wijze van afstandsmeten voor dierenverblijven uit de Richtlijn 1996 was geaccepteerd. Dit betekende meten vanaf het dichtstbijzijnde emissiepunt. Bij natuurlijk geventileerde stallen was dat de dichtstbijzijnde ventilatie uitlaat. Bij mechanisch geventileerde stallen was dit de ventilatoruitlaat, mits deze deel van de stal uitmaakte. Dit voorzover er geen grote lekverliezen elders optraden. Voor de cumulatieve toetsing moest in beginsel worden uitgegaan van het middelpunt van de stallen.

De wijze van afstandsmeten uit de Richtlijn 1996  is geaccepteerd. Dit betekent dat door verplaatsing van het emissiepunt de belasting op gevoelige objecten verminderd kan worden zonder dat er iets in de stankemissie (mve)  verandert. Uit jurisprudentie van de Afdeling blijkt dat het bevoegd gezag aan de vergunning ook de voorwaarde kan verbinden dat een emissiepunt, ter vermindering van de belasting op gevoelige objecten, verplaatst wordt.

In een niet ontoelaatbaar overbelaste situatie mochten vergunde rechten (mve) niet aangetast worden bij vergunningverlening. Opvulling was in beginsel mogelijk.

Als op een bedrijf zowel dieren waarvoor omrekeningsfactoren waren vastgesteld als dieren waarvoor vaste afstanden golden, werden gehouden, moesten twee afzonderlijke stankbeoordelingen plaatsvinden. Als in beide situaties de afstand voldoende was, kon een uitbreiding in principe worden vergund. Als de afstand te kort was, dan was uitbreiding moeilijker; omwisseling van dieren waarvoor omrekeningsfactoren waren vastgesteld in dieren waarvoor vaste afstanden golden (en omgekeerd) was niet mogelijk.

Voor dieren waarvoor geen vaste afstanden of omrekeningsfactoren waren vastgesteld, werd een afstand van 50 meter, ongeacht de omgevingscategorie, lang als uitgangspunt geaccepteerd. Uit jurisprudentie bleek dat een strenger beleid ook kon (50 meter tot categorie III/IV en 100 meter tot categorie I/II) maar dat onder bijzondere omstandigheden ook kortere afstanden waren toegestaan.

Voor rundvee, nertsen en konijnen golden en vaste minimumafstanden op grond van bijlage 2 van de Richtlijn 1996. De Afdeling accepteerde dit in jurisprudentie.

Wonen of langdurig verblijf dat daaraan gelijk gesteld kon worden, werd beschermd tegen stankhinder onder de voormalige Richtlijn Veehouderij en Stankhinder 1996.